وقت مرور چیزهایی است که تا حالا یادگرفته‌اید. در این بخش علاوه بر آشنا شدن با محیط، دو قانون اوّل برنامه‌نویسی را یاد گرفتید.
مهم
قانون شمارهٔ ۱
یادگیری برنامه‌نویسی مثل یادگرفتن نوازندگی یک ساز هست: باید برنامه نوشت تا یاد گرفت؛ نه این که فقط متن‌ها را خواند.
قانون شمارهٔ ۲
طوری برنامه بنویسید که بقیّه راحت بتوانند آن را بخوانند.
در رابطه با قانون شمارهٔ ۲ دیدیم که چطور می‌توانیم در لا به لای سطرهای برنامه یادداشت‌ها را برای انتقال اطّلاعات به انسان‌های دیگر قرار بدهیم؛ اطّلاعاتی که رایانه آن‌ها را نادیده می‌گیرد.
با این که این‌ها را به صراحت نگفتم، شما یادگرفتید که برنامه یک سری از دستورهاست. در مجموع شما ۵ دستور مختلف را دیدید:
()move
()turn_left
()take
()put
()pause
موقعی که داشتم در مورد باگ‌ها صحبت می‌کردم به صورت گذرا به دستور ()pause اشاره کردم. شاید از آن استفاده کرده باشید؛ شاید هم نه. اگر این کار را نکرده اید؛ احتمالاً دلتان بخواهد برنامهٔ کوتاهی بنویسید که این دستور را داشته باشد (فقط برای این که ببینید چه اتّفاقی می‌افتد). حتماً بررسی کنید که دستور ()pause ابتدا یا انتهای برنامه نباشد تا به راحتی ببینید چه کاری انجام می‌دهد.
